خاطرات| به او گفته بودند که دیگر برنمی گردی
به گزارش نوید شاهد همدان: "سایت راداری سوباشی"، نماد قدرت و استقامت پدافند هوایی ایران در دوران دفاع مقدس است که تا آخرین روز نبرد در برابر حمله‌های هوایی همچون دژی مستحکم ایستاد و از کیان کشور دفاع کرد. این سایت که در ارتفاعات شهرستان کبودرآهنگ واقع‌شده، ضمن رهگیری جنگنده‌های متخاصم و کنترل آتش پدافند هوایی مستقر در منطقه اعلام وضعیت سفید و قرمز 11 استان کشور را بر عهده داشت.
عمق کینه توزی ارتش بعث عراق، نسبت به عملکرد این رادار سبب شد با وجود پذیرش قطعنامه 598 در 26 تیر 1367 حمله ناجوانمردانه‌ای در 5 مرداد همان سال انجام‌شده و همزمان با تجاوز منافقان به خاک ایران در 3 مردادماه سال 1367 که بعدها عملیات "مرصاد" نام گرفت به سوباشی حمله کند.
در این روز، هواپیماهای عراقی از صبح چندین نوبت سایت رادار سوباشی را مورد هدف قراردادند که با آتش پدافند موجود در سایت ناکام ماند، اما سرانجام ساعت 16 با انجام چند عملیات فریب، اتاق عملیات سایت به وسیله یک بمب لیزری هدایت‌شونده مورد اصابت قرار گرفت و 19 سرو قامت این سایت آسمانی شدند.
حضور آگاهانه و هوشیارانه کارکنان این سایت تا آخرین لحظه برای دفاع از آسمان کشور با وجود خطر مسلم و بدون سنگر و جان‌پناه، حماسه بزرگی را رقم زد و این دلاورمردان، مظلومانه به شهادت رسیدند.
خانم نشهری همسر شهید "حسن یوسفی صفت" از شهدای این واقعه در گفتگو با نوید شاهد همدان، ما را بیشتر از پیش با سیر و سلوک و روحیات معنوی و جهادی همسر شهیدش آشنا کرد که در ادامه به آن می پردازیم.
سال 1349 هنگامی شهید یوسفی 19 ساله و من 15 سال داشتم با یکدیگر ازدواج کردیم و ثمره ازدواج ما دو پسر و یک دختر شد. حسن، همواره ابوذرگونه زندگی می کردند و با اینکه از دوران کودکی پدر و مادر خود را از دست داده بود، بسیار سخت کوش بود و فردی بسیار محجوب، شریف و مقید به خانواده بود.
سال 1349 به استخدام نیروی هوایی درآمد و در بندر جاسک، مشهد و بندرعباس خدمت کرد. سال 1362 به همدان بازگشتیم که مصادف با اوج جنگ تحمیلی بود.
بعد از حادثه شهادت حسن، به تنهایی و سختی فرزندانم را بزرگ کردم و اکنون هر سه فرزندم در مدارج بالای علمی و اجتماعی هستند. برخی تصور می کنند که شهدا رفتند تا به خانواده آنها نون و نوایی برسد، در حالی که شهدا رفتند تا مملکت و آسمان کشور در امان باشند زیرا آنها به ندای سرو سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) لبیک گفتند و به مبارزه با دشمن رفتند و ما همانند حضرت زینب(س) ماندیم و زینب گونه زندگی کردیم.
وی در ادامه با اشاره به خاطرات شهید یوسفی گفت: روزی که شهید بزرگوار می خواستند به ماموریت بروند، بیمار بودم و فرزندی که در شکم داشتم به دلیل دیوار صوتی، سقط شد و از همسرم خواستم که به ماموریت نرود و در کنارم بماند ولی ایشان گفتند که میروم و پس از بازگشت گوسفندی برای سلامتی شما قربانی خواهم کرد. دوباره از رفتن ایشان ممانعت کردم ولی با وجود اصرارهای من گفتند امروز کشور به من نیاز دارد.
در خودرویی که به همراه همکاران به رادار سوباشی می رفتند یکی از دوستان ایشان گفته بود شاید دیگر به منزل بازنگردیم و حسن در پاسخ گفته بود که من دیشب خواب شهادت را دیده ام که چهارشنبه به شهادت می رسم و پنجشنبه تشییع خواهم شد ولی هرگز به خانواده ام نگفتم.
گفته شهید محقق شد و آنها در روز چهارشنبه به درجه رفیع شهادت نائل آمدند و در روز پنجشنبه تشییع جنازه انجام شد.
یادم هست، در شب عقد پسرم چند بار به خوابم آمد و دیدم لباس هایی که پسرم در روز عقد برتن دارد، ایشان پوشیده اند و هنگامی که پرسیدم این لباس های امید است، گفتند بله خودم میدانم چون خودم برایش خریده ام.
هنگامی که پسر بزرگترم در رشته پزشکی قبول شدند ایشان به خوابم آمدند در حالی که بسیار خوشحال بود، وقتی علت را جویا شدم، ایشان گفتند الان قبولی مجید در دانشگاه زحمات شما بوده چون من کاری برایش انجام نداده ام.
شهدا با خدای خود معامله کردند و هم خود سرافراز شدند و هم ملت ایران را سرافراز کردند و اکنون ما هم با خدای خود باید معامله کنیم و راه شهیدان را ادامه دهیم.
شهید حسن یوسفی صفت پنجم مرداد سال ۱۳۶۷ به همراه ۱۹ نفر از همکارانش از جمله رجبعلی جودکی، اسدالله زمانی، مهدی عسکری، نظام علی ملکی، فرهاد دستنبو، پرویز منصورعلی، اکبر کوهی ورامینی، پرویز نادری، رضا اقبال پور، علی حسین زارعی، علیرضا بهرامی روشن، علی‌نقی فخرالدین، حسنعلی مهدی برازنده، محمدعلی جوینده مهر، حسن مسعودی خرم، محمدرضا مؤمنی، طهماسب جامه شورانی و خسرو پناهی، تا آخرین لحظه برای دفاع از کشور مقاومت کرده و در سایت سوباشی مظلومانه به شهادت رسید.
